L'autre jorn anèri saludar mon oncle d'Ovelhan, nascut en 1927, que visquèt dins una familha ont se parlèt solament « patés » amb los ainats, es atal que sonavan los vièlhs. Charrèrem de las vendémias amb força melanconiá perque aquela generacion coneguèt una revolucion dins lo trabalh de la vinha e subretot dins los mejans de faire la vendémia, la maquina tuèt totas las tradicions. Per aquò, l'oncle faguèt aquel poèma:« Las vendémias, vesètz es coma la colica
un missant moment a passar
mon papeta sabètz aviá bona replica
e es venguda l'epòca de plan se'n assegurar.
Totis los grands poètas contèron a lor faiçon...
un poèta, un artista es aquí per cantar
es pas aquí subretot per faire la leiçon
son cap es plan de sòmis e se pòt pas acaptar.
Lo torn de ren, lo genolh que fa mal
lo còp de secator o lo còp de serpeta
a pas jamai viscut aquò es plan fatal
ni mai la quichada amb la camba regda.
Ieu oblidarai pas lo temps de las vendémias
e la preparacion d'aquel grand jorn de l'an
quand lo cèl se levava al dessús de las trelhas
e que de la culhida, la cooperativa aviá balhat lo ban.
Lo bruch del martèl que torna sarrar los cercles
las semals que s'estancan e que forman un temple
lo vilatge que viu, s'enflama et que s'apassiona
los colars dels cavals que tindan e campanejan
lo botelh plan banhat que garda l'aiga fresca
lo matin de bona ora la còla totjorn prèsta
lo tròp plen de la raca que fa marcar lo pas
ara de poesia ne vei pas cap de traça
de la jòia e des cants ne vesèm pas cap de raça
es lo bruch dels motors que se pòt escotar
la vida es faita atal, cal pas repotegar...
mai al mes de setembre i podèm pas pus téner
e se la fin del mond veniá a arribar
qu'espere un moment e que nos daisse vendemiar! »
La vida tota a cambiada .se veiràn pas pus las còlas de vendemiaires coma lo cantavan los poetas obrièrs . Aquel temps es passat.Mas los ecologistas vòlon tornar al caval de tira.
RépondreSupprimer